MIguel Rojo y Bilbao, estación terminal

Acabo de relleer, Bilbao, estación terminal (Ámbitu, Uviéu, 2001), el segundu llibru de poemes de Miguel Rojo, escelente escritor en prosa y versu.
Amiéstense nel poemariu dos materies: visiones de Bilbao, de la so xeografía, de momentos na ciudá, de paisaxes; y visiones d'otra mena, que ye la mena amorosa.
Préstame especialmente la capacidá de l'autor de llevar les imáxenes de les xeres agraries a la vida social o a la reflexón psicolóxica. Un exemplu:

Tengo visto tantes

lluces nel candil

tantes les miraes reflexaes

el color enceso que tienen los figos

cuando s'abren al llegar la seronda

tanto zucre beso recibió

qu'entiendo por qué estraño

esti desbroce del alma

que llevo

esti dir a la roza

como si les vaques de la vida

nun tovieren yá escoses de llechi y aire.

Y esti otru, que nun ye de los meyores, pero ye acasu de los más orixinales de la nuestra lliteratura, pol suxetu y pol puntu de vista y el tratamientu:

Les gaviotes de Bilbao

caminen peles cais

como señoritos d'aldea

col procuru estiráu de pasar desapercibíes.

Mui sensates agüeyen a un llau y al otru

les gaviotes

y pienso qu'anden a la gueta

d'un escaparete onde gustase.

Pero ¡cuidáu! porque si descubren que les mires

clávente les sos sangrines pupiles marielles

-perfectos círculos d'ámbar vieyu-

pa demostrate qu'elles saben

quién ye realmente'l foriatu

que camina peles cais de Bilbao.