Pa los que piensen que`l tiempu camudó munchu y qu`esti veranu nun tuvo otru igual de malu, esti retayu de poesía de Teodoro Cuesta, dedicada a les fiestes de San Mateo, pidiéndo-y al santu qu`abocane yá, que ya tuviera bien d`agua tol veranu:
¡Ven acá, San Mateo de mi alma!
¿Tendrás bazu, si aporta, tendrás calma
pa sofrir que l'orbayu nos remueve
qu'al mozu amurnia y al ancianu tueye?
¿Dexarás que'l focicu non asome
el candilín de Dios qu'alienta l'home
pos al vellu esclucar per el Oriente
de gozu l'alma reviciar se siente?
Tú, que tienes nel Cielu tanta mano
y vieste qu'un rellume de verano
isti año non gociamos y aflixíos
más que d'homes tenemos de coríos,
¿non faras qu'abocane y d'allegría
se farte'l corazón siquiera un día?
¡Abasta, con mil Xudes, de neblina!
¿Qué fai el fresquillín, que la cortina
non escorre pa ver la lluna bella
qu'apigaza penosa detrás d'ella?
Fai qu'entame la ronda, y pergalana
al lluceru qu'anuncia la mañana,
un racadín pal sol i dexe artera
pa qu`allume y nun pingue una gotera.
No hay comentarios:
Publicar un comentario