Les perres del los partíos son el poder

De xemes en cuandu damos equí noticia de les perres que los españoles damos (les perres que a los españoles nos saquen de la corexa) a dellos partíos políticos y a los sos palafreneros sindicales. Dellos d'esos fondos vienen de l'aportación anual de los presupuestos del Estáu y d'otres derrames institucionales, y nun son pocos. Dalgunos otros provienen de créditos bancarios qu'inxamás se paguen o de partides de deldes que se-yos condonen.

Fai aprosimadamente un añu corrotárense los 1.000 millones de pesetes que la Caixa y condonó al PSC y a Montilla, agora enterámonos, vía'l Tribunal de Cuentes, de que'l Santander y la caxa vasca BBK condonaron al PSOE nel 2006 unos 33 millones d'euros d'intereses pa saldar unos créditos supuestamente arrastraos dende facía 20 años.

Nun crean que ye sólo'l PSOE, los demás anden al empar.

Lo escandaloso del asuntu céntrase en dos ámbitos:

• El primeru, la inxusticia que supón esti favor de los bancos al respective de los particulares y les empreses, y el que, n'últimu términu, son los clientes o los accionistes de los bancos los que van poner les perres pa esos regalos a los partíos.

• El segundu ámbitu ye'l de la inxusticia y discriminación qu'esi tratu supón nel mercáu políticu.

Toos esos partíos, que yá tienen el so apurrimientu ordinariu vía presupuestos, gocen d'una financiación bancaria "ilegal" que-yos permite tener entá más presencia pública y diseñar mayores y meyores campañes coles que convencer, seducir, engañar o caltener ilapsos a los ciudadanos. A lo que s'arreya -nun hai qu'escaecelo- el tiempu gratuitu y diariu de la so presencia nos medios de comunicación.

Frente a eso, la capacidá de presencia de partíos d'ámbitu territorial llocal nun puede ser más que munchu menor, y, si pa enriba, esos partíos nun tienen representación institucional parlamentaria, entós la cosa tórnase pergrave: ye como comparar les posibilidaes emburriadores d'un furacán coles del soplu d'un silicosu asmáticu.

Llama l'atención qu´esta cuestión de les perres, que ye l'elementu sustancial, básicu, de la capacidá d'esistencia d'un partíu delantre la opinión pública inxamás provoque l'interés de los "señoritos" que se manifiesten diariamente tan esmolecíos pola llimitación d'escoyer que pa ellos suponen les llistes cerraes.

Llama tamién l'atención qu'esti asuntu -el de la vida real, el de la realidá de la capacidá de presentación y representación de cualquier partíu políticu- sea un asuntu qu'inxamás esmolez a los que s'entruguen pola escasa representación institucional del PAS. Tampoco dexa de ser estraño que nun acapie nin pa una sola llinia a toa esa xente que -mui lloablemente, per otru llau- pasa la vida nun continuo aforfugu pa pedir la xuntanza de los mundos que dicen abellugase embaxu'l veru de la etiqueta común d'"asturianismu".

Y, ensin embargu, esa, la de la estremancia ente'l poder representativu y les perres, ye l'elementu sustancial que desplica la capacidá d'actuar y de tener ésitu.