...Y dempués tiróse a la bartola

Yá saben ustedes que Paca y Tola son fíes míes y del PAS, pues yo, en nome del partíu, punxe los medios necesarios y la insistencia pa que Paca y Tola volvieren p'Asturies y recibieren allugamientu onde güei lu tienen. Y nun crean, hubo que vencer resistencies, les de siempre, les del progreseríu inernacionalista y les del ecoloxismu dalusitieru, "que si pensábamos que los osos distinguíen ónde acababa Asturies y ónde entamaba Cantabria", "que si los osos nun yeren motivu d'esplotación", "que si Perico y Petra", etc. Ello ye que, al final, doña María Luisa Carcedo aceptó gracies a les nuestres presiones e invitaciones (les de mio y les del PAS) y don Sergio Marqués inauguró.

De mou y manera que débesenos a nós la presencia de Paca y Tola n'Asturies (la del osu Yogui, non, ésa débese-y a Areces y al progreseríu socialista) y débennos los puestos de trabayu y les empreses dellos cientos d'asturianos.

El casu ye que, dempués de munchos intentos y d'un añu d'espera, Furacu (¡Vaya nome pa un paisanu!) cumplió, como siempre dixo'l Presidente Revilla que faría (¿Y él cómo lo sabía, si nun ye mala pregunta?). De mou y manera, qu'ennovióse por fin con Tola y, el primer día, dempués de tirar a Tola fue tirase a la bartola.

Ún, de toes maneres, que se siente un poco el pá de Paca y Tola, nun dexa de tar esmolecíu y, como decía'l borrachu allá a les ocho la mañana d'un fríu mes d'avientu, cuando lu vieren agarráu a una farola y como pensatible y -y entrugaren:

-¿Qué te pasa, manín, que paeces dubitatible.

-Hai, home, mante, ye que nun sé qué facer.

-¿Entós? ¿En qué dubies?

-Ye que nun sé si tirar pa La Trapa o seguir pa la Flor de Grao.

Y asina toi yo, como pá putatible, nun sé si esmoleceme pola perda la virxinidá la mio Tola o alegrame de que, por fin, tenga conocío varón.

Con tou y con ello, y tando "pensatible, plasmáu y silenciosu como'l pitu a la vista del raposu" -que decía Teodoro a Diego Terreros-, toi por gritar:

-¡Venga, Pachina, que te toca a ti probar de "el sabor de la tierruca"!

Y pa ver si ye él tamién pa con ello, un "¡Puxa, Furacu!".

Que tanta falta y fará puxar como camudar de nome.

Porque furacu, topar yá lu topara, lo que fai falta agora ye "furar". Que la estremancia ente "furacu" y "furar" ye la mesma que la qu`espresara Camilo José Cela'l día que lu atoparen apigazando nel Senaú y Xirinacs (un mosén amigu, por cierto, de Tarradellas) dixo-y:

-Está usted dormido.

-No, señor -retrucó l'escritor-, estoy durmiendo.

-Es lo mismo -arrepostió'l mosén axostronáu.

- De ninguna manera -refeletió'l gallegu y premiu Nobel-. No es lo mismo estar dormido que estar durmiendo, de la misma manera que no es lo mismo estar jodido que estar jodiendo.

Pues eso, qu'una cosa ye furar y otra tener furacu.

Y yo, ¿rebiyo o toi esmolíu pola suerte de la mio Tola y (espero) de la mio Pachina?

Nota: la semeya tómola prestada de La Nueva España.