El pasáu día 4 tuve nun recital de poesía de Felipe Prieto. En primer llugar pola nuestra relación, que ta reforzada polo qu'un descubre que ye un afectu que va creciendo colos años: la solidaridá de quinta o fola, non sólo lliteraria, más que lliteraria, vivencial: como la consciencia inconsciente de ser co-testigos d'un mundu que yá nun ta vivu más que nes nuestres cabeces.
El casu ye que, tres d'el recital, nel que Felipe lleó poemes n'asturianu y en castellanu, torno destacar la enorme sensibilidá poética de Felipe Prieto (tanto -ye una babayada'l decilo- en castellanu como n'asturianu), la so capacidá escrituraria y la so magnífica elocución recitativa.
Paga, per otru llau, la pena sorrayar que dalgunos de los poemes dedicaos a la so muyer -yá allonxada- son escelsos.
Trescribo equí ún de los poemes más conocíos d'elli, asoleyáu yá n'Esbilla, y lleíu nel actu del día 4.
Dexáronmos equí / pa morrer solos y amanciaos / como mazanes vieyes.., / y los corazones esgonciaos / como en dayuri les portielles. / Dexáronmos equí / per entre les utres y les peñes, / y el cuchu amontonáu / peles caleyes. / Dexáronmos equí pa buscá vida / y daqué pa h.acer coles sos manes, / que la tierra yá se ve / equí na ería / y menos non se verá pente alemanes. / Dexáronmos equí / con una tierra vieya y espurría / que por non dar non da ni herba roína. / Dexáronmos equí / los vieyos, y los coxos, y los ciegos / y hasta los muertos / quedáronse na osera / con los huesos axuntaos nun maniegu. / Denantes había palombes nesti pueblu, / agora nuestres palombes son los cuervos.
2 comentarios:
tengo entendío qu'esti señor dexó d'escribir n'asturianu porque según les sos pallabres nun creía neso del "nacionalismu"... asturianu.
Caún puede creyer no que-y pete. Yo, como Tomás l'apóstol, namás creyo no que veo (bueno, y nel virus de la gripe, qu'habelu, hailu).
Y a ti, Xuanín, un abrazu. Da gustu lleete.
Publicar un comentario