Traigo equí dos noveles d'Uviéu, que reflexen l'ambiente de la capital nos años 40, una, y la otra d'esos años y de les décades siguientes.
La novela de García Pavón, de 1946, que xunta dos materies -una descripción del Uviéu de posguerra y una historia fantástico-máxica- sobre'l fondu palacianu del "idiliu d'un enfermu" nun tien demasiáu interés lliterariu. Pero sí lo tienen la descripción de la ciudá y los sos ambientes (que munchos ovetenses sintieren como un obleru sangrín) y porque ta llerada de palabres n'asturianu, lo que tien el so interés sociollíngüísticu. Efectivamente, l'autor, Francisco García Pavón vieno a Uviéu una temporaína y ehí alvirtió que la llingua ambiente, tamién na ciudá, yera l'asturianu, lo que lu "obliga" a ensertar léxicu asturianu abondu, como un mecanismu de "realismu".
La de Carmen Ruiz-Tilve tien más interés pal llector, pero equí traémosla porque espeya l'ambiente cerráu del señoritismu ranciu d'Uviéu, especialmente dende'l puntu de vista femenín, católicu, conservador y mui pendiente del qué dirán.
