Trescribo equí l'artículu de Roberto L. Blanco Valdés (del que, por ciertu, toi lleendo estos díes "Los rostros del federalismo") sobre "los pecaos" de los funcionarios. Asoleyóse en La Voz de Galicia del 08/03/13.
Pongo equí la so versión en gallegu. Los que, como yo, son funcionarios, entenderánlu.
Confésoo, son funcionario: rogo descúlpenme
Un bo amigo, colega universitario, entre outras cousas, e home posuidor sempre de puntual información, contoume un día, pouco despois da rebaixa salarial aos empregados públicos adoptada por Zapatero -a primeira na nosa historia-, que alguén externo ao Consello de Ministros, pero de toda confianza do presidente, filtroulle que a proposta inicial de redución que formulara Economía, moi superior á que logo se acordou, roldaba no seu tramo alto a cifra do 30 %, o que a el e a min pareceunos, claro, un verdadeiro disparate.
Fóra ou non exacta esa información -cosa sobre a que non podo pronunciarme-, o certo é que, co tempo, veu a ser verdade. Pois se sumamos a aquela inicial rebaixa salarial a que o ano pasado supuxo a supresión da extra de Nadal e as que agora se anuncian -onte para os profesores das universidades de Santiago e Vigo- e, un pouco antes, para a maioría dos empregados públicos galegos como consecuencia da eliminación do complemente específico nas extras de xuño e de decembro, os cálculos máis serios apuntan a que a rebaixa de salario neto para algúns empregados sitúase xa na contorna do 30 %. Debe terse en conta, por suposto, para computar tal porcentaxe, a perda derivada de sucesivas conxelacións salariais (nunha situación moderadamente inflacionista) e da alza do IRPF que, desde o 2013, asumiremos os asalariados españois.
Neste escenario hei de recoñecerlles que eu, abandonada xa toda capacidade de protesta, cheguei á conclusión de que algún mal terrible debemos ter feito os empregados públicos a España -á parte dese consumo de teléfono e papel que tanto preocupa a Joan Rosell, presidente da CEOE- para ser tratados a vergazos, trato que contribúe, polo demais, en gran medida, a unha contracción brutal do consumo persoal e familiar, como puideron comprobar con dor, na pasada campaña do Nadal, empresarios grandes, medianos e pequenos.
Xa que logo asumo o meu tanto de responsabilidade por ser funcionario e pido publicamente desculpas por tan abxecta condición. Entoo, con sinceridade, un mea culpa por haberme graduado en Dereito aos 22 anos; haberme doutoramento, aos 29, con premio extraordinario; e ter obtido por oposición, e por unanimidade do tribunal, unha praza de profesor titular aos 31 e unha de catedrático aos 35. Actos todos, sen dúbida, escandalosos, que demostran unha vocación de aproveitado e abusón e que merecen un castigo.
Por iso, tras o recoñecemento da miña falta, solicito desde esta tribuna que me sexa rebaixado o salario cada ano ata lograr a que se supón ha de ser a perfecta condición do funcionario: que traballe sen cobrar e expíe así o seu pecado nefando: ter ese posto estable ao que, ¡malvados!, todos aspiramos.
Fóra ou non exacta esa información -cosa sobre a que non podo pronunciarme-, o certo é que, co tempo, veu a ser verdade. Pois se sumamos a aquela inicial rebaixa salarial a que o ano pasado supuxo a supresión da extra de Nadal e as que agora se anuncian -onte para os profesores das universidades de Santiago e Vigo- e, un pouco antes, para a maioría dos empregados públicos galegos como consecuencia da eliminación do complemente específico nas extras de xuño e de decembro, os cálculos máis serios apuntan a que a rebaixa de salario neto para algúns empregados sitúase xa na contorna do 30 %. Debe terse en conta, por suposto, para computar tal porcentaxe, a perda derivada de sucesivas conxelacións salariais (nunha situación moderadamente inflacionista) e da alza do IRPF que, desde o 2013, asumiremos os asalariados españois.
Xa que logo asumo o meu tanto de responsabilidade por ser funcionario e pido publicamente desculpas por tan abxecta condición. Entoo, con sinceridade, un mea culpa por haberme graduado en Dereito aos 22 anos; haberme doutoramento, aos 29, con premio extraordinario; e ter obtido por oposición, e por unanimidade do tribunal, unha praza de profesor titular aos 31 e unha de catedrático aos 35. Actos todos, sen dúbida, escandalosos, que demostran unha vocación de aproveitado e abusón e que merecen un castigo.
Por iso, tras o recoñecemento da miña falta, solicito desde esta tribuna que me sexa rebaixado o salario cada ano ata lograr a que se supón ha de ser a perfecta condición do funcionario: que traballe sen cobrar e expíe así o seu pecado nefando: ter ese posto estable ao que, ¡malvados!, todos aspiramos.
Roberto L. Blanco Valdés pa La Voz de Galicia del 08/03/13
No hay comentarios:
Publicar un comentario