Merez la pena la considerenza.
¿Que pasou co rescate de España?
Aínda que o episodio dun posible rescate non está pechado, teño a impresión de que a economía española cambiou de fase, e de que, arrastrados por centos de economistas e profesores que prognosticaron a catástrofe, somos moitos os que nos habemos columpiado neste asunto, e os que lle debemos a Rajoy e De Guindos un recoñecemento sincero e un xesto de admiración. Porque, aínda que é evidente que un rescate non é unha traxedia, e que os sacrificios que nos impuxo a troika non serían moi diferentes aos que en realidade tivemos que facer, non cabe a menor dúbida de que o prestixio de España é agora maior, tras ter demostrado os nosos altos niveis de gobernabilidade e ter pasado de ser un problema para o euro a ser un respaldo para a cohesión europea.Fronte a estes encomios hai matices importantes, xa que, ademais de ter pedido un rescate parcial para a reestruturación bancaria, e de ter batido todas as marcas de paro e desesperación social, tamén demos \ incribles e custosos na concreción dunhas políticas de axuste cuxa basee foron os salarios e o consumo familiar. O Goberno deu a imaxe de estar desbordado polos acontecementos, e de seguir a cegas as imposicións de Merkel e Draghi, antes de ofrecernos unha folla de ruta clara e ben avaliada que puidese ser explicada ao cidadán medio. E o tantas veces titubeante presidente nin sequera logrou que a xente entendese que o desastre social no que estamos inmersos non procede dos recortes e as políticas de axuste, senón da desorde orzamentaria -público e privado- que precedeu á crise.
Pero nada diso debe embazar dous feitos importantes: que España de feito non foi intervida e que a maioría dos economistas e empresarios importantes deste país xa recoñecen que estamos a tocar fondo, que fixemos as cousas razoablemente ben, e que o horizonte da recuperación estará despexado a principios do 2014. Entre os que menos teñen que rectificar, se me permiten dicilo, estou eu, porque nunca dubidei de que o camiño definido por Merkel e xestionado polo Goberno era a única opción razoable. Pero creo que a honradez intelectual me esixe recoñecer expresamente que se evitou o rescate, porque neste feito de tan simple enunciado resúmense mil soidades e desgustos sufridos por quen sostivo o pulso en solitario e sae agora vitorioso contra todo prognóstico.
E así se explica o que vén sucedendo desde o debate do estado da nación: que mentres Rajoy recompón a súa figura de político responsable, inmune a Bárcenas e Gürtel, e con escintileos de estadista, Rubalcaba pérdese polo camiño da demagoxia rampante, mentres espera que Hollande pague do seu peto un crecemento utópico e milagroso que non se resolva en déficit.
XOSÉ LUIS BARREIRO RIVAS
No hay comentarios:
Publicar un comentario