Pongo equí un retayu del (breve) discursu d'apertura'l Congresu de Cultura Asturiana Mozo que mañana vo facer, por encargu de los ponentes del Congresu, encargu que m'honra y qu'agradezo.
Fai aprosimadamente un mes, na presentación d’un llibru de Xuan Santori, Lluis Xabel Álvarez, presente nel actu, alvertíame de que nel 2014, nel añu que vien, van cumplise 40 años del surdimientu de Conceyu Bable y de l’apaición, polo tanto, del Surdimientu.Esti Congresu nun se convocó inxamás pensando nesa circusntancia hestórica, que nin siquier taba presente na concencia de los convocantes. Pero, ensin embargu, esa consideranza nun ye una mala ocasión pa facer una reflesión.Dende aquella fecha fasta güei, 19 d’ochobre de 2013, el panorama de la cultura asturiana camudó radicalmente. Lo que quedaba de les nuestres señes d’identidá, una especie de zalegu del nuestru devenir hestóricu, nun yera más qu’una serie de costumes y d’actos teñíos de ruralismu, de vulgaridá; presentes delantre la sociedá como los rasgos d’agonía d’una historia que daba les aboquiaes y que nun podía tener continuidá nel futuru. Y, lo que ye peor, toes aquelles costumes y actos, toos aquellos rasgos identitarios, nun teníen cultivadores enfotaos nellos, y, si los teníen, yeren más una especie de románticos caltenedores d’un pasáu semimuertu que cultivadores d’un presente que se proyectase con puxu y calter valiosu hacia’l futuru.
No hay comentarios:
Publicar un comentario